Kandy, Kandy

Een oud koloniaal huis vlak buiten Kandy. Snel verhuist van de donkere kamer naar die met grote ramen en uitzicht. Op de jungle, een stukje van de bergen en de apen die door de bomen rennen. Kandy is een prettige stad. Niet te groot met een meer in het midden. 

De tempel van de tand daar moesten we naar toe volgens het boekje en dat deden we.

Remko's doek zat te hoog, de split van mijn jurk was te lang maar met een speldje en hulp van de bewaker mochten we naar binnen tenminste toen we kaartjes hadden gekocht. 

Heel veel bloemen voor Boeddha en heel veel mensen in de rij voor een scheutje rodige vloeistof waarschijnlijk voor de rituelen thuis. Veel kleine baby's die de borst kregen van hun moeders. Aan een paal werden stukjes stof gebonden met muntjes erin. Ik kreeg ook een lapje en deed mee. Goed om minder met geld bezig te zijn.

Na de geestelijke verdieping de dag gevuld met sapjes drinken, massala dosa eten in geheel vegetarisch eettentje met Mc donalds aspecten maar wel heel lekker eten en spotgoedkoop. Voor 1 roti een massala dosa of rijst en curry. 

Op de markt specerijen en jaggery gekocht voor thuis en geschuild voor de regen die met bakken uit de hemel kwam. Het is regentijd hier. Een culturele dansvoorstelling binnen was een uitkomst. En het was iets meer dan een sri lankese variant van de klompendans.

De afsluiting met lopen over vuur was toch even bijzonder en het Indiase jongetje wilde het ook graag doen " i've doen it before." Zijn moeder greep hem vast in zijn kraag toen hij de kant van het vuur opliep.

It's raining again

Een rondje van 16 kilometer door Knuckles range samen met een jongen uit de buurt die de weg weet en een familie uit Colombo. 

Voor dat laatste gezelschap hadden we niet gekozen, maar misschien was het wel extra leuk. We gingen opnieuw door theevelden waar theeplukkers een schamel loon verdienen.

Voor de eerste bui kwamen we de eerste bloedzuigers al tegen. Wat zijn die beesten snel. Ze staan op de grond naar je toe klaar voor de aanval. De eersten konden we van ons afslaan, maar het is net een leger.   Ze komen met velen, sommigen gaan dood maar een aantal bereiken hun doel en je voelt ze bijten. Ze spuiten een bloedverdunnend middel in waardoor het wondje blijft bloeden. De gids strooide zout op onze schoenen maar dat hielp niet echt. En toen werden we afgeleid door tropische regenbuien. Al snel hadden we geen droge draad meer aan ons lijf. 

Schuilen onder een boom had geen zin, maar opeens was daar de zon die hard nodig was omdat Bodil het voor het eerst in Sri Lanka koud had. 

De vrouwen liepen te zeulen met zware zakken theeblaadjes. De vrouw uit Colombo vertelde hoe weinig rechten deze mensen hebben omdat ze laag op de sociale ranglijst staan. Zelf hoorde ze tot de Tamils. Hoewel het nu vrede is in Sri lanka en de Tamil Tijgers de wapens lang geleden hebben neergelegd, zijn er nog steeds verschillen. De angst voor nieuwe problemen bestond bij haar nog steeds omdat in de geschiedenis elke 15 jaar wel weer problemen optreden. Zelf herinnerde zij de rellen van 1983 toen haar vader werd neergeknuppeld door de politie, hun huis platgebrand en het gezin alleskwijt was en moest vluchten naar een kamp en daarna naar het verre noorden Jaffna. Veel gruwelijkheden vonden plaats waar bij over en weer mensen werden vermoord en er altijd de angst was niet levend thuis te komen. 

Het gesprek stopte toen zij uitgleed en haar knie bezeerde en de familie een tuktuk terug nam.  Wij liepen door naar de volgende waterval door een volgende tropische bui. 

Na een plasje in het wild zat ik weer onder de glibberige, krioelende glijers,  gelukkig allen op mijn benen. 

De vele soorten groen van de jungle, de vele structuren van de planten: veel planten te herkennen als kamerplanten in de jaren 70 en nu ook weer hip in het interieur, de frisse bladerengeur maar ook de rot, het geluid van de jungle: het getsjilp, geroek, gehum en gezoem met daar tussen kleurige huisjes en vriendelijke mensen. Het was allemaal erg mooi. 

Terug in het hotel dachten we na controle van de bloedzuigers af te zijn, maar in de bus op weg naar Kandy had ik er weer één en daar aangekomen werd er één bloederig vertrapt in het hoppertentje. Die had zich heerlijk volgegeten aan Remko. 

Sneucomplex in Knuckles range

Langs een kronkelend weggetje met diepe afgronden, gestaag hoger, steeds groener en koeler. Ik zag Remko glunderend naar de bergen kijken (later vertelde hij op dat moment zo blij te zijn om nog even diep in Sri Lanka te zijn) vanuit de cabine waar de chauffeur vertelde over zijn werk om toeristen te vervoeren en hoe gek hij het vond dat sommige toeristen niets tegen hem zeiden. Hij hield wel van een praatje en hij vertelde over zijn vrouw die hij tegen de zin van zijn rijke ouders zelf had uitgekozen. Hij wilde geen vrouw uit een rijk gezin want die begrijpen hem niet én dragen make-up. Romantische liefde kwam dacht hij maar weinig voor. Misschien 10% van de stellen. Hij verwachtte niet oud te worden met alle chemicaliën over de groentes en de plofkippen (tenminste als ik het gebaar goed begreep). Zijn droom was dat zijn zoontje naar een goede school kon fasen misschien dokter worden. 

Aangekomen bij green view hotel in  Elkeduah was er het prachtige uitzicht en  het hotel had een zwembad en kamers maar de sfeer was vervreemdend. Denk te groot opgezet Oostblokhotel  door tropisch vocht en geen onderhoud vervallen voor het ooit glorie heeft gekend. Dagmar vond het niets, Remko zag ik morren en Hannah en Bodil wisten niet wat ze moesten doen. 

De eetzaal was een balzaal helemaal voor ons alleen. Sneu en spooky en een manager die alleen maar lachte. Hij moest wat. Tot overmaat van ramp was de rijst met curry ronduit vies. Lange tanden ondanks de honger. Van schrik aten we met een vork in plaats van met onze handen zoals het hier hoort. 

Vanochtend tijdens het Europese ontbijt (Dagmar at wel zes maal toast met jam) konden we er samen met andere Nederlanders hard om lachen: de bediening die ergens anders dekt dan je zit, andere dingen brengt in andere hoeveelheden en continu niet begrijpend bij je tafel blijft staan. Genoeg voer voor een filmscript. 

Maar wat was het hotel mooigelegen. 

Boeddhadag

Boeddha's, boeddha's en nog meer Boeddha's. Van goud, liggend, met hand omhoog om de angst af te zweren. Cultuur op het programma speciaal gevraagd door de meiden omdat we al wel olifanten gezien hebben maar nog niet veel tempels. Prima, wij dachten dat ze gelukkiger zouden worden van activiteit en natuur en de behoefte aan cultuur komt dan vanzelf. 

Bij de boeddhagrotten stelden wij ons iets intiems voor maar het bleek een groots gebeuren. Op zondag naast de vele toeristen ook veel lokale mensen voor wie het echt een geloofskwestie is. 

De bloemen waren voor Boeddha, werd me gezegd en ik kocht ze net als ik kaarsjes opsteek voor Maria in katholieke kerken. De bloemen komen uit de meertjes en roken heerlijk. De aapjes vonden dat ook en sprongen hoog om een bijt te nemen.

Er waren vijf grotten met schilderingen en heel veel Boeddhabeelden.

Uitleg over geloof aan heidense kinderen is nog niet gemakkelijk. Boeddhisme zegt dat al het lijden uit verlangen komt en daarom loslaten van alle wereldse verlangens. Ik heb zelf veel aan het loslaten van negatieve gevoelens, maar werd toch niet gekozen tot de meest boeddhistische persoon van het gezin. Hannah toont veel meer kalmte. Bodil wordt obstinaat van elk geloof omdat je altijd iets moet en Dagmar genoot van het neerleggen van de bloemen voor haar vriendin Ilja (weer eens iets anders dan appen) voor beppe dat ze de pijn in haar rug minder voelt en voor opa voor wie meer loslaten altijd goed is. 

Terug bij het hotel was er teleurstelling omdat het zwembad kapot was. In plaats van boeddhistisch loslaten begrijpt de eigenaar westerlingen en bedacht een geweldig alternatief. Samen met een Duits gezin  klommen we in de safaritruck en reden door dorpjes, langs rijstvelden naar een meertje met uitzicht op de Lions rock en die andere, waar we lokale mensen stoorden tijdens hun zondagse bad maar  die het ook weer prima vonden dat wij daar in bikini staan en zij gewikkeld in een doek. 

En in haar beste Duits maakte Hannah een klein vriendinnetje.

Vissen, koraal en veel chinezen

We werden op tijd gewekt voor een ontbijtje in onze rotihut, om vervolgens met de speedboot op pad te gaan naar pigeon island voor het snorkelen. We hoorden onze "gids" tegen een andere toerist zeggen 'to much waves, not good for snorkling' dus we begonnen ons al een beetje zorgen te maken. Op het water merkten we dat er veel golven waren, doordat we bij iedere golf weer omhoog vlogen om vervolgens weer hard op het bankje te landen. Maar het was verder wel een heerlijk rustige boottocht over  de prachtige blauwe Indische oceaan.

Toen we aankwamen op het "snorkeleiland" bleek het tegendeel waar, wij waren pak 'm beet het tiende bootje dat aankwam op een strand van (in plaats van zand) afgebrokkeld en aangespoeld koraal. 

Even wennen aan het kleine baaitje waar het moest gebeuren. Flippers aan, duikbril op en achteruit lopend (probeer maar eens vooruit met flippers in het zand) en onder water. Gekleurde vissen, grote donkere, dunne doorzichtige met lange neus en één school vissen die tegelijk dezelfde kant op zwommen. Hannah leerde ons naar beneden zwemmen en daarna de snorkel leegblazen. 

Meer en meer bootjes kwamen aan en het werd druk in het water. De rare vis bleek een selfiestick met jawel een Chinees eraan vast. Ook de chinezen gingen snorkelen. De één liet in 10 cm water al veel enthousiaste geluiden horen , de ander kon niet zwemmen en werd bovengehouden door zwemband

en gids. De laatste badmide uit China werd geshowd. Badpakken met rokjes in marinestijl en bikini's van een meter stof minimaal. 

Naast het vissen kijken, was het mensen kijken dus ion vermakelijk. Trug over het water langs de kust hard door de branding gaf nog extra kick. 

En daarna relaxen op het warme strand.

Lions rock

Met de Colombo express van 7:10 vertrokken we uit Trincomalee. 

Gelukkig wist de kaartjesverkoper het wisselgeld van zeg twee euro bij elkaar te schrapen. Betalen met een biljet van 2000 rupees (=13 EUR ) was onmogelijk. Voor toeristendingen zoals hotels en entrees wordt zonder blikken of blozen 4000 rupees per persoon gevraagd maar voor bus en trein  is wisselgeld van 350 rupees al heel lastig  dus het is zaak om veel kleine biljetten te verzamelen. 

De trein was zo oud dat we even twijfelden of we wel goed zaten. "Mama het is de verkeerde trein" kreeg ik te horen van Bodil terwijl ze tas op de rug naar de uitgang haastte met de oude angst dat de trein weg zou rijden. Ondertussen was mij bevestigd dat we goed zaten en op dezelfde vertrouwden we verder. 

Een verademing om met de trein te reizen in plaats van de bus: frisse lucht, grote open ramen en beenruimte. We zagen apen, pauwen en veel huisjes onderweg. Alleen hadden we gehoopt op verkopers van vadai als ontbijt, maar bananen en crackers vullen ook. De Colombo express bleek een onverwachte overstap te hebben maar dezelfde srilankees hielp ons uit de verkeerde trein. Iedereen riep weer iets anders. 

Het bleek een politie-officier te zijn die op zijn 55e bijna klaar was met zijn studie voor advocaat. De door zijn vrouw om 5 uur 's ochtends gemaakte lunch van een soort pannenkoekjes van rijstemeel en een ander graan met sambol, gaf hij weg aan ons en we praten over Sri Lanka en de verschillen met Nederland. Dat Nederland een rijk land was, bevestigde ik. Echter hij mag op zijn 55e al met pensioen met 85% van zijn salaris. Geldt natuurlijk voor overheidsbanen niet voor verkopers van koffie in de trein. Op zijn 60e moet  hij stoppen vandaar zijn tweede carrière als advocaat waarmee hij bij bedrijven wel langer mocht werken en meer verdienen. Dat we in Nederland tot 67 moeten werken, verbaasde hem zeer. "Dan ben je al heel oud?". 

Ik gaf aan dat ik me in Sri Lanka als toerist heel veilig voelde zeker als ik het vergelijk met de verhalen uit de krant over buurstaat India. (" in India ...." vergelijken met India mag ik van Remko en de meiden niet meer doen al vermoed ik dat ze toch wel blij met wat ik weet over eten en zo). In Sri Lanka bestond misdaad volgens hem wel maar niet zo erg omdat alle kinderen tot hun 15e naar school gaan en dus een opleiding krijgen. De overheid blijkt alles te betalen inclusief boeken en uniform. Dus eerder medelijden met de taxichauffeur was minder nodig. Ook was de politieman druk met het arrangeren van het huwelijk van zijn zoon. Het concept romantische liefde kende hij niet goed of leek hem geen goed idee maar de keus van de vrouw ging wel in overleg met zijn zoon. 

Op station Habarana dankte ik hem voor het gesprek: istoethie. Daar zag ik dit aanplakbiljet hangen om meisjes ook goed te behandelen. Blijkbaar nog nodig in dit land waar iedereen zegt als ze ons zien: "three girls, no boy?". 

Een andere waarschuwing wordt straal genegeerde door langsrazende bussen.

Opnieuw met safariwagen reden we in hoog tempo naar het luxe guesthouse met een bed voor allemaal, schone lakens, een eigen badkamer en een warme douche met meerdere straaltjes. Onderweg kochten we fruit tegelijk met een buslading chinezen die dit keer geen regenjas droegen. 

De hoeveelheid blanken en chinezen kondigde een toeristische attractie van Eiffeltorenachtige proporties aan. Die willen we ook zien maar vanaf een andere berg omdat we 130 euro om een berg, hoe heilig ook, te mogen beklimmen, teveel vinden. 

Eerst langs een liggende Boeddha met lange tenen net als Dagmar. 

Met onze grote schoenen was juist het laatste klimdeel het mooist met een prachtig uitzicht op dè berg.

Praktische zaken in Trincomalee

Na een nacht van geworstel met te kleine  muskietennetten, kinderen die dan per ongeluk om zich heen slaan, buiten afkoelen voor de bruinsten en opnieuw heimwee omdat het guesthouse echt niet prettig is en je eigen bed ineens heel aanlokkelijk, hielp een ontbijt van verse roti's met dal curry en een kop thee buiten het toeristenteservaat mij om wakker te worden. 

En met een pannenkoek met kaneel en lime in hun buik renden de meiden over het hete strand om de golven in te duiken. 

Daarna weer eens een busritje die meer op een gymnastiekoefening leek en iedereen bleef lachen. "Wat gaan we doen?" werd ons gevraagd toen we in Trincomalee waren. Met het antwoorden lunchen maken we ze altijd blij. Eerst nog even geld halen bij de NSB.

Daarna een rondje over de markt voor moeders die daar altijd zo van geniet waar we naast de groentverkopers ook specialisten in gedroogde vis 

en kokosnoten zagen. 

Dan echt aan de curry met rijst die hier erg goed was met een proefje zoetzure soep en een toetje van tapioca gekookt in melk met de favoriete kardamon. 

Alleen onze short eats verslaafde beet ergens anders in.

In dezelfde straat werd Hannah 's teva voor 70 cent geplakt door een schoenmakertje die wel express werkte. "Geef 'm toch wat meer!" zei de rest in koor.

Terwijl Remko geknipt en geschoren werd, begon bij mij het koopvirus op te steken. Allemaal (volgens de meiden niet zo) nuttige kookdingen gekocht. Na de begin je nu al's en dat ligt straks in de la's miste ik mijn zus die het zou begrijpen. 

De stadmiddag  werd afgesloten met een Kokosnoot op een soort terras verkocht door een grappig mannetje. We moesten toch even wachten op Remko die opeens weer heel blij is met de financiële sector. Want als de nood opeens heel hoog is, zijn zij het toch die altijd de deur open doen als ze zien dat je een dringende boodschap hebt.